Παραγωγής 1967, B&W, 78 λεπτά
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Γιώργος Σταμπουλόπουλος
Φωτογραφία: Walter Lassally
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Μοντάζ: Πάνος Παπακυριακόπουλος
Παραγωγή: Γιώργος Σταμπουλόπουλος, Studio Alfa
Πρωταγωνιστούν: Νικηφόρος Νανέρης, Μπέττυ Αρβανίτη, Ελένη Θεοφίλου, Μπέττυ Βαλάση, Δήμητρα Ζέζα
Βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ του Locarno το 1968.
Την ίδια χρονιά η ταινία συμμετέχει στη Διεθνή Συνάντηση για Νέους (RIFJ) στις Κάννες και προβάλλεται στο Παρίσι (Cinematheque Française).
Περίληψη
Ο Δημήτρης (Νικηφόρος Νανέρης), είναι σήμερα [1967] τριάντα χρόνων. Χωρίς κατεύθυνση και χωρίς ιδανικά, φθείρεται σε μια μικρή βιοτεχνία, έτοιμος ν’ ακολουθήσει το δρόμο που έχουν πάρει οι περισσότεροι· το δρόμο της αδιαφορίας, της σύμβασης και της υποταγής. Τυπικό “παιδί της Κατοχής”, θυμάται ‒αυτό τον κρατάει ακόμα ζωντανό‒ θυμάται, βλέπει και σκέφτεται. Ένα διαρκές πηγαινέλα ανάμεσα στο Σήμερα και το Χθες. Η γνωριμία του με τη Θάλεια (Μπέττυ Αρβανίτη) και τον διαλυμένο κόσμο της, μπερδεύονται με την Κατοχή, τους Γερμανούς, την πείνα, τη μιζέρια, το συντηρητισμό, τις δυσκολίες για μόρφωση, και την ανακάλυψη του κόσμου χωρίς τη βοήθεια κανενός.
Το κλείσιμο της μικροβιοτεχνίας που δούλευε τον φέρνει σε απόγνωση. Και ξαφνικά, η εμφάνιση της Μαρίας (Ελένη Θεοφίλου), τον αναγκάζει να δει κατάματα το πρόβλημά του, σ’ όλες του τις διαστάσεις. Η Μαρία είναι μια απλή δασκάλα που αντιμετωπίζει το πρόβλημα του αναλφαβητισμού στη χώρα μας οργανώνοντας νυχτερινά σχολεία για ανθρώπους περασμένης ηλικίας. Τόσο μπορεί τόσο κάνει ‒όπως λέει κι η ίδια‒ και για τον Δημήτρη γίνεται φωτεινό παράδειγμα. Επιτέλους καταλαβαίνει ότι ήρθε η ώρα να πάρει αποφάσεις και κάνει τη μικρή του “επανάσταση”. Φεύγει από το σπίτι των γονιών του, αφήνοντας πίσω του τον παλιό, χρεοκοπημένο, κόσμο του, και τρέχει κοντά της.
