Παρ’ όλο που πολλές από τις κριτικές που γράφτηκαν για τις ταινίες μου ήταν θετικές, η σχέση μου με τους κριτικούς υπήρξε προβληματική. “Δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας” όπως λένε. Και δεν αναφέρομαι μόνο σ’ εκείνους της γενιάς μου ‒όπως τους δυο που απέρριψαν την ταινία μου ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ υπακούοντας στις εντολές της χούντας‒ αλλά και σε πολλούς νεώτερους. Όπως σ’ αυτούς της “παρεούλας” και των “κυκλωμάτων”, τους άλλους με τ’ απωθημένο σκηνοθέτη και τη στριφνή κουβέντα για όλους, αλλά κι εκείνους τους “παντός καιρού” που, με ύφος περισπούδαστο, καταφέρνουν να βολεύονται όπου υπάρχει προβολή και χρήμα.
Για τους περισσότερους από αυτούς τους κριτικούς, θα πρέπει να ομολογήσω πως συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη του Τσέχωφ όταν γράφει στον «Οδηγό Μοντέρνας Αλληλογραφίας», ως “υπόδειγμα Υβριστικής Επιστολής”: «Κύριε! Είσαστε ένας κριτικός!»
Στις μέρες μας, στις μέρες έκπτωσης των πάντων που βιώνουμε, με τον πολιτισμό να ‘χει υποστεί τη μεγαλύτερη φθορά, ο “κριτικός κινηματογράφου” έχει μεταλλαχθεί σε κάτι ανάμεσα σε πωλητή κι επιδειξία, καθώς τα όρια ανάμεσα στο “δήθεν” και την Τέχνη έχουνε γίνει πια δυσδιάκριτα· κι αυτό δεν αφορά μόνο τον κινηματογράφο.
Γιώργος Σταμπουλόπουλος
Νοέμβρης 2017