(…) Το εγχείρημα του Γιώργου Σταμπουλόπουλου δεν σταμάτησε στα επίπεδα της “σάτιρας” ή της “παρωδίας”. Χρησιμοποίησε με σοβαρό τρόπο τα αληθινά του πρόσωπα-πρότυπα, φτάνοντας και ως την πλήρη ταύτιση του αναπαριστώντος με το αναπαριστώμενο (…) Έτσι ο θεατής, αυτός ο απαραίτητος παράγοντας για την ύπαρξη του φαινομένου “ταινία”, δονείται συνεχώς ανάμεσα στην ταύτιση-απώθηση. Εξ ου και ο σπαραγμός. Είναι αδύνατο να μη συγκινηθείς, από τη συνειδητοποίηση του επιπέδου μέσα στο οποίο κινείται η ελληνική “υπανάπτυξη”, και να μην ενοχληθείς για τη συνενοχή όλων μας. Ήταν φυσικό να εξοργισθούν οι μεγαλύτεροι ένοχοι αυτής της κατάντιας, κι ακόμα φυσικότερο να κατεβάσουν ακόμα περισσότερο το καταγγελλόμενο επίπεδο.
ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ (Κώστας Φέρρης), 14-10-1980
Πράγματι, πρόθεση του σκηνοθέτη ήταν ολοφάνερα να εκφράσει σατιρικά το τρέχον πολιτικό-κοινωνικό, ηθικό και πολιτιστικό κατρακύλισμα, τη φτήνια και την ξεφτίλα, τη χυδαιότητα και την ευτέλεια του ελληνικού βίου, ύστερα από μια ξενοκίνητη δικτατορία και από την πολύχρονη μονοπώληση της εξουσίας από τη Δεξιά. Όλα περίπου πάνε χάλια, όλα είναι αίσχος σ’ αυτό το μολυσμένο χώρο-θέλει να πει ο Σταμπουλόπουλος-έχουμε γίνει σαν κοινωνία ρεζίλι των σκυλιών, είμαστε για ξεφωνητό, για χοντρό γέλιο. Πλήρης διάλυση ως το βαθύτερο κύτταρο-αγγίξαμε το μηδέν (…) Έχει (η ταινία) στιγμές πετυχημένες, με έξυπνο χιούμορ-το πιο σπάνιο είδος στον συνήθως σκυθρωπό ελληνικό κινηματογράφο. Έχει σκηνές και μεμονωμένα πλάνα, που μαρτυρούνε μάτι ώριμου σκηνοθέτη.
ΤΑ ΝΕΑ (Κώστας Σταματίου), 14-10-1980
Ζωντανή, με πολλά ευρήματα, την περισσότερη ώρα διασκεδαστική, είναι η σάτιρα του Γιώργου Σταμπουλόπουλου “Και ξανά προς τη δόξα τραβά” (…)
Ο Σταμπουλόπουλος και ο συνσεναριογράφος του Γιάννης Κακουλίδης, παίζουν μπλέκοντας το πραγματικό και το φανταστικό, το καλαμπούρι και το σοβαρό.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Α.Κ.), 14-10-1980
Πολιτική ταινία αλλά με οξύτατη σάτιρα και χωρίς κομματικό δογματισμό, ήταν και το “Και ξανά προς τη δόξα τραβά” (…) Πήρε μια τιμητική διάκριση σεναρίου ενώ θα μπορούσε να πάρει πολύ περισσότερα…
ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, 11-10-1980
Και όμως, ενώ το φιλμ είναι περιβόλι και το χιούμορ ξεχειλίζει πότε σκληρό και πότε πονηρό, πάλι θλιμμένοι φεύγουμε (…) Το περίεργο είναι-και το ωραίο, βέβαια-ότι σε καμιά στιγμή το φιλμ δε γίνεται χυδαίο. Ενότητα ύφους το χαρακτηρίζει και ορισμένα κομμάτια θα μείνουν κλασσικά όπως π.χ. η σκηνή στην οποία εγκρίνεται το τραγούδι “Διογένης” για τη Γιουροβίζιον (…) με φινάλε πως επί τέλους θα γίνει η Ολυμπιάδα στην Ελλάδα. Αυτό άλλωστε είναι και το κοντραπούντο που έρχεται και επανέρχεται.
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ (Ροζίτα Σώκου), 4-10-1980
Δεν θα ήταν υπερβολή να αναφερθεί ότι η ταινία κάνει μια τομή στη σημερινή κοινωνική δομή πλησιάζοντας περισσότερο στο χώρο της ψυχαγωγίας και της ψυχοπνευματικής συνθέσεως του νεοέλληνα. Υπάρχουν βέβαια αναφορές ακόμη και στην πολιτική και την εκκλησία. Το έργο είναι ένα τόλμημα και λειτουργεί σαν καθρέφτης μέσα από τον οποίο προβάλλει μια πραγματικότητα, έστω και λίγο διογκωμένη.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (Ν. Δημαράς), 4-10-1980
Οι αναφορές σε γνωστά πρόσωπα και πράγματα (Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Μάρθα Βούρτση, μητροπολίτες, δημοσιογράφους) είναι τόσο εμφανής, ώστε η τελική δήλωση πως “όλα τα γεγονότα και τα περιστατικά είναι φανταστικά”, να προκαλεί γέλιο. Το κοινό έδειξε ν’ απολαμβάνει το χιούμορ και τις οξύτερες πλευρές του, όπως φανέρωναν τα συνεχή γέλια και χειροκροτήματα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (Φροίξος Ηλιάδης), 4-10-1980
Θύμα βασικό, όλης αυτής της κατάστασης και του παραλογισμού που επικράτησε (στο Φεστιβάλ), αναμφισβήτητα υπήρξε ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος. Το “Και ξανά προς τη δόξα τραβά” είναι μια υπέροχη ταινία, που ευχόμαστε να αποδειχθεί τόσο “εμπορική” όσο εύχονται οι εχθροί της. Όμως τα προχωρημένα καλλιτεχνικά της στοιχεία την κατατάσσουν ασφαλώς ανάμεσα στις σημαντικότερες έρευνες της διάβρωσης των παραδοσιακών μοντέλων.
ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ (Κώστας Φέρρης), 6-10-1980
ΣΑΤΙΡΑ!…Διαβρωτική!…Χωρίς έλεος για κανέναν και για τίποτα…Σε επικίνδυνο σημείο…Που γκρεμίζει όχι μόνο χάρτινα είδωλα και αισχρές μανίες του νεοελληνικού βίου (…) αλλά και σύμβολα που συντήρησαν επί τόσους αιώνες το Γένος. Θεωρώ αυτή την ταινία του Γ. Σταμπουλόπουλου, παρά τις μεγάλες και ζωηρές αντιρρήσεις που έχω για κάποιες θέσεις της, ως την πιο σωστή κινηματογραφικά απ’ όλες που παρουσιάσθηκαν στο πρόσφατο θλιβερό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Κινηματογράφος 100%. Συνετός επαγγελματικός, με γοργό ρυθμό και σφιχτοδεμένη δράση (…) Σ’ αυτή όμως την επικίνδυνη φορά της απομυθοποιήσεως δεν αφήνει σε τελευταία ανάλυση τίποτε όρθιο: Ούτε πίστεις ούτε ιδέες, τόσον απαραίτητες για την ανθρώπινη επιβίωση. Γελοιοποιεί και καταρρακώνει τα πάντα. Τα περισσότερα με το δίκιο του και είναι προς τιμή του αυτή η τόσο γενναία στάση του που ενόχλησε ζωηρά τους φορείς των ισχυρών τραστ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν όμως (ευτυχώς) κάποιες ιδέες που αντιστέκονται σ’ όλες τις καταιγίδες και τις θύελλες των καιρών. Και είναι αυτές που κρατούν, ευλόγως και στην τόσο καταλυτική εποχή μας, τη στέγη του κόσμου (…) Βγαίνοντας από την προβολή της ταινίας κατατρύχεται ο προβληματισμένος θεατής από βαθύτατη θλίψη έως θανάτου…
ΒΡΑΔΥΝΗ (Νέστορας Μάτσας), 14-10-1980
Μια συμβουλή (σε σκηνοθέτες και κριτικούς): Να τα ξεχάσουν τα βραβεία, να τα κρύψουν, να σβήσουν τις λέξεις “Φεστιβάλ” και “Θεσσαλονίκη”, να παρουσιαστούν σεμνά και διακριτικά, με την υπόσχεση ότι ο θεατής θα δει ένα “κανονικό” φιλμ, ευχάριστο, ενδιαφέρον, ακόμη και διασκεδαστικό (…) Λιγότερη δυσκολία (από την “Παραγγελιά”) θα έχει να πλησιάσει το κοινό η ταινία “Και ξανά προς τη δόξα τραβά”, διότι, τυχερή, πήρε μόνο “τιμητική διάκριση”.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ( Ε. ), 9-10-1980
Ταινία γοργή, ευρηματική και καυτερή, στηλιτεύει κεφάτα τα είδωλα που δημιουργούνται τεχνητά από μηχανισμούς που όχι μόνο δεν ελέγχονται από μας, αλλά ουσιαστικά ελέγχουν όλους μας. Μα μέσα από τα κάθε λογής είδωλα, ο Σταμπουλόπουλος προχωρεί στην-σατιρική πάντα-καταγγελία όλων όσων βαραίνουν πάνω μας και τελικά γίνονται είτε χαίνουσες πληγές είτε ενδημικές αρρώστιες με πανελλήνια εμβέλεια.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Ίων Νταϊφάς), 16-10-1980
(…) δεν αφήνει τίποτε όρθιο αρχίζοντας από τον κόσμο του θεάματος αλλά φτάνοντας ακόμα και στην πιο μακρινή ελληνική επαρχία (…) Και το ευχάριστο στην ταινία είναι ότι ενώ κοροϊδεύει, η κοροϊδία δεν γίνεται ποτέ ταπεινή. Κρατά ένα επίπεδο που τη φέρνει πιο πολύ στην κοινωνική σάτιρα παρά στη σκέτη παρωδία.
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ (Ροζίτα Σώκου), 4-10-1980
Το θέμα της ταινίας του Γιώργου Σταμπουλόπουλου φαίνεται, αρχικά, σαν πολύ ενδιαφέρον κι οι προθέσεις του είναι σίγουρα αξιέπαινες (…) Δυστυχώς τα “ευρύματα” που χρησιμοποιεί είναι μέτρια, πολλές φορές άνοστα και χοντροκομμένα, έτσι που να θυμίζουν σκετς από συνηθισμένες επιθεωρήσεις (…)
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Ν. Φ. Μικελίδης), 14-10-1980
Η ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου μπορεί ν’ αποτελέσει για τον οποιονδήποτε καλής πίστης θεατή, ένα υπόδειγμα καλών προθέσεων και ατελέσφορης πραγματοποίησής τους (…) Με το “Ξανά προς τη δόξα τραβά”, ο Γ. Σταμπουλόπουλος, επιχειρεί, μέσα από την παράθεση των διαδικασιών ανάδειξης ενός “ειδώλου” του σύγχρονου “υποτραγουδιού”, να σατιρίσει όλα τα στοιχεία της σύγχρονης “υποκουλτούρας” που χαρακτηρίζουν την εποχή που ζούμε. Δηλαδή, την Ψευτοπροοδευτική στάση που κρύβει από κάτω την άμετρη φιλοχρηματία, τη μεγαλοστομία (…) τον λαϊκισμό (…) την οπισθοδρομικότητα, την ελαφρότητα του Τύπου ή μερίδας του (…) Θέμα δηλαδή, που-γνωρίζοντας τον σκηνοθέτη και τις ικανότητές του-θα ‘πρεπε να βγει μέσα από μια κριτική στάση, μέσα από διαλεκτική πορεία θέσης και αντιπαράθεσης και, κυρίως, μέσα από μια ελλειπτική γραφή (…)
ΤΟ ΒΗΜΑ (Κώστας Πάρλας), 14-10-1980