(…) Η πρώτη ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργου Σταμπουλόπουλου, ήταν χωρίς αμφιβολία η πιο τίμια απ’ όλες [του Φεστιβάλ του Locarno 1968] (…) Κλασσικό αυτό το φιλμ, σ’ αιχμαλωτίζει πραγματικά με την ντροπαλή τρυφερότητα και την ειλικρίνεια που το διακρίνει.
LE MONDE (Jean-Claude Buhrer, 4-10-1968
Πράγματι προτιμά κανείς την ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ (…) Για τον ξένο, το φιλμ αυτό είναι η μαρτυρία μας συνείδησης άξιας κάθε σεβασμού.
LA TRIBUNE DE GENEVE (Anne Cendre), 2-10-1968
Είναι μια ταινία που θέλει ν’ αποκαλυφθεί στην Ελληνική Νεολαία, σαν μια Λύτρωση αληθινή και συγκεκριμένη, για να μπορέσει να δημιουργηθεί ένας καλύτερος κόσμος.
IL DOVERE, 2-10-1968
Το βραβείο Τύπου Fipresci δίκαια δόθηκε στον Γιώργο Σταμπουλόπουλο για την πρώτη του ταινία (…) Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ είναι μια ταινία υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας, κατά πολύ καλύτερη των ταινιών που προηγήθηκαν ή επακολούθησαν [στο Φεστιβάλ του Locarno 1968] (…) Ένας καθρέφτης των όσων συμβαίνουν σήμερα.
FILM SZINHAZ MUZSIKA (Ουγγαρία,) 26-10-1968
Κομμάτια ατόφιας αλήθειας. Μια φωνή διαμαρτυρίας στην πνευματική μας έρημο, που κατακαλύπτει με άμμο σιωπής τον ελληνικό κινηματογραφικό χώρο. Αυτή είναι η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του Γιώργου Σταμπουλόπουλου (…) μια τίμια ξεκάθαρη κριτική απολογία από τον σκηνοθέτη-χρονικογράφο (…) Η αλήθεια της ταινίας συχνά σπαραχτική, υπάρχει παντού: Στις καταστάσεις, στους χώρους, στον διάλογο, στα πρόσωπα-είναι η κυριότερη αρετή της (…) Μια ταινία που αξίζει να δείτε.
ΕΘΝΟΣ (Μαρία Παπαδοπούλου), 9-12-1969
Με την ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ‒την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους – ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος δεν δίνει απλώς υποσχέσεις. Πραγματοποιεί μια υπολογίσιμη παρουσία στο χώρο του Ελληνικού κινηματογράφου (…) Ταινία με “προσωπικότητα” στόχους, ευθύτητα, πικρό χιούμορ. Διακρίνεται για την συνέπεια, την αληθινή συγκίνηση, την ευαισθησία. Φθάνει στις καρδιές μας με απλότητα.
ΤΑ ΝΕΑ, 9-12-1969
Η “Ανοικτή επιστολή” (…) ευρίσκεται, ποιοτικώς, εις επίπεδον πολύ υψηλότερον των συνήθων Ελληνικών ταινιών (…) ο δε σκηνοθέτης (ο ίδιος είναι και σεναριογράφος), έχει σκηνοθετήσει το έργον του με πολύ φαντασίαν και έχει δώσει αρκετάς καλογυρισμένας σκηνάς.
ΕΣΤΙΑ, 9-12-1969
Επιτέλους μια ελληνική ταινία με κάποιο περιεχόμενο.
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ (Μιρέλλα Γεωργιάδου), 9-12-1969
Ο νέος σκηνοθέτης Γιώργος Σταμπουλόπουλος, παρουσιάζεται με μια αξιόλογη πρώτη ταινία, που διακρίνεται για τις καλές της προθέσεις. Χωρίς παραχωρήσεις στην εμπορική σκοπιμότητα, προσφέρει ένα έργο που αξίζει να επαινεθεί για ό,τι πραγματοποιεί και για ό,τι-κυρίως-υπόσχεται.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, 9-12-1969
Πιστεύουμε απόλυτα, ότι καμιά επιτροπή στα γνωστά μέτρα του κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα είχε σκεφθεί να απορρίψει μια ταινία, σαν αυτή (…) Και υπήρξε ατύχημα γιατί άργησε να προβληθεί σε αθηναϊκό κινηματογράφο για να γίνει η σύγκρισή της με τις ταινίες που κρίθηκαν κατάλληλες για το Φεστιβάλ (…)
ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, 9-12-1969
Τίμια προσπάθεια! Που μας παρουσιάζει έναν καινούργιο σκηνοθέτη προικισμένο με αναμφισβήτητο ταλέντο αλλά και με αληθινούς ανθρώπινους στόχους.
Η ΒΡΑΔΥΝΗ, 9-12-1969
Πρόκειται για μια από τις πιο ελπιδοφόρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (…) Ένα πολύ αυθεντικό δείγμα ενός κινηματογράφου που πολύ σπάνια γυρίζεται στον τόπο μας (…) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σταμπουλόπουλος διαθέτει ένα κινηματογραφικό μάτι.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 26-11-1969
(…) είναι έξυπνη, ευσυνείδητη και υπέρμετρα ρεαλιστική (…) Τρομερά πυκνή η ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου, κτυπά μια στο καρφί και μια στο πέταλο.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ, 25-11-1969
Ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος, που η ταινία του διακρίθηκε στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, έχει γερή κριτική ματιά και αποδίδει την νεοελληνική πραγματικότητα με εύγλωττες εικόνες και καταστάσεις. Το “Ανοιχτό του γράμμα”, αξίζει να διαβαστεί.
ΔΡΑΣΙΣ (Θυμέλη), 24-11-1969
Μια ταινία γεμάτη με σκληρή, πικρή συχνά, αλλά πάντα χρήσιμη ειλικρίνεια (…) είναι μια από τις λίγες παραγωγές μας, που απεικονίζουν με ειλικρίνεια την ελληνική πραγματικότητα.
ΦΑΝΤΑΖΙΟ, 2-12-1969
Σε μια εποχή-την σημερινή-όπου μια από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της υπήρξε (και είναι ακόμη) το ξέσπασμα των νέων με σκοπό την αποτίναξη όλων των καθιερωμένων “ταμπού”, η ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου αποκτά μια διπλή σημασία και-κατά τη γνώμη μας-αξία (…) η “Ανοιχτή Επιστολή” είναι περισσότερο ένα χρονικό μιας πολύ μεγάλης εποχής ελληνικής, παρά μια απλή μαρτυρία (…) το βασικότερο προσόν της ταινίας: την ευθυβολία του σκηνοθέτη. Αυτή τον βοηθά να κτυπά τους στόχους του με ακρίβεια και οξύτητα (…) Τα βέλη του ρίχνονται με μια λιτότητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, που σπάνια συναντά κανείς στον ελληνικό κινηματογράφο. Το ίδιο ισχύει και για την ατμόσφαιρα που δημιουργεί (…) Αν βγουν πολλές άλλες παρόμοιες ταινίες, θ’ αρχίσει να γίνεται κινηματογράφος στην Ελλάδα.
ΤΟ ΒΗΜΑ (Θεατής), 22-4-1970